Kościół pw Matki Boskiej Różańcowej w Boronowie

Kościół pod wezwaniem Matki Bożej Różańcowej w Boronowie jest perłą śląskiej architektury drewnianej. Prawdopodobnie pierwszy kościół na tym miejscu istniał już w XIII wieku, dzisiejszy zaś powstał zapewne w 1611 roku.

Fundatorem dzisiejszego kościoła jest rodzina Dzierżanowskich, polskich szlachciców. Pierwotnie świątynia istniała pod wezwaniem św. Andrzeja, dzisiejsze wezwanie zaś zostało nadane za przyczyną oo. dominikanów, którzy rezydowali w kościele w części XVII i XVIII wieku. Bractwo różańcowe przy świątyni, działające od XVIII, gromadziło niegdyś wiernych z całego prawie Śląska.

Kościół jest orientowany (zwrócony prezbiterium ku wschodowi), zrębowy, zbudowany z drewna sosnowego w rzadkim na naszym terenie planie krzyża greckiego. Ośmiokątna wieża konstrukcji słupowej jest oszalowana (obita pionowymi) deskami. Kryję ją dach namiotowy, natomiast nawę główną i kaplice boczne – dach siodłowy, nad nawą główną znajduje się mała wieżyczka na sygnaturkę, z latarnią i baniastym hełmem. Wewnątrz zwracają uwagę głównie: piękny, późnorenesansowy ołtarz główny z obrazem patronki kościoła, stalle z tego samego okresu i w tym samym stylu, służące niegdyś oo. dominikanom, połączone z sobą boazerią z wyobrażeniami świętych, oraz portal do zakrystii, nad którym namalowana jest tzw. chusta św. Weroniki, barokowa ambona. Wewnątrz znajdują się też dwie boczne kaplice – północna św.. Anny, i południowa Niepokalanego Poczęcia, w każdej z nich znajdują się dwa ołtarze – głównie barokowe. Oprócz tych dzieł sztuki w świątyni znajduje się jeszcze kilka starych obrazów, kilka feretronów – drewnianych kaplic procesyjnych, chrzcielnica, piękna krata odgradzająca kaplicę św. Anny od nawy, a w kaplicy Niepokalanego Poczęcia – tablice Dekalogu i namalowane wezwania litanii loretańskiej.

Kościół Boronowski jest bardzo zadbany, podobnie jak znajdujący się wokół niego cmentarz i stanowi bardzo dobry przykład sakralnego budownictwa śląskiego oraz wyraz religijności i odpowiedzialności miejscowych ludzi. Plan i wielkość czynią go bardzo ciekawym architektonicznie, a wystrój sprawia, iż jest ona skarbnicą cennych i unikalnych dzieł sztuki.

Kajetan Garbela