Poczet artystów śląskich #2: Otto Manigk (1902-1972)

Otto Manigka specjaliści od rynku sztuki określają jako mistrza ekspresji i koloru. Ten urodzony w przedwojennym Wrocławiu artysta odnalazł swoja druga mała ojczyznę na wyspie Uznam w okolicach Ückeritz.

Otto Manigk urodził się 9 lutego 1902 roku we Wrocławiu jako syn prawnika Alfreda Manigka i jego żony Elfriede z domu Seidelmann. W latach 1912-1921 uczęszczał do gimnazjum we Wrocławiu, a następnie kształcił się jako stolarz w Królewcu, po czym w 1923 roku rozpoczął naukę w Szkole Rzemiosła Artystycznego we Wrocławiu. Początkowo studiował architekturę wnętrz, a następnie zajął się rzeźbą. To właśnie w Szkole Rzemiosł Artystycznych poznał Herberta Wegehaupta, z którym nawiązał przyjaźń na całe życie.

Popiersie Manigka stworzone w 1967 roku w marmurze przez Fritza Cremera.

W 1924 roku Manigk rozpoczął studia artystyczne w Berlinie, najpierw w klasie rzeźby rzeźby Wilhelma Gerstela, a następnie malarstwa i rysunku Ferdinanda Spiegela. W 1926 roku wyjechał do Włoch, gdzie studiował w Ischii. W następnym roku ukończył studia w szkole artystycznej. Następnie nadal koontynuował kształcenie w Berlinie w szkole malarstwa Johannesa Waltera-Kuraua.

w 1929 r. wyjechał do Paryża, gdzie studiował w Académie Ranson pod kierunkiem Rogera Bissière’a. Od 1930 roku pracował jako niezależny artysta w Berlinie.

W Ückeritz na Uznamie, które stało się jego letnią rezydencją, prowadził letnie kursy malarstwa z niektórymi studentami Johanna Waltera-Kuraua. Od 1941 roku nie mógł już pracować jako artysta, ponieważ został powołany do wojska, a następnie dostał się do niewoli. Ponadto jego studio w Berlinie zostało zniszczone przez bomby, a wszystkie prace, które stworzył do tego momentu, zostały zniszczone.

Jeden z najsłynniejszych obrazów Otto Manigka Lüttenort. Olej na kartonie, 1950. Obraz znajduje się w Museum Atelier Otto Niemeyer-Holstein.

Po powrocie z niewoli jako jeniec wojenny osiadł w Ückeritz jako niezależny artysta w 1947 roku. W następnym roku mógł wystawiać swoje prace w Państwowym Muzeum w Schwerinie. W latach 50. XX wieku zrealizował kilka zleceń dla budynków, takich jak murale i witraże.

Otto Manigka, Herberta Wegehaupta oraz Karen Schacht wraz z Niemeyer-Holsteinem określa się, jako członków „Szkoły malarskiej z Uznamu” – artystów, którzy w połowie lat 30. XX wieku, jako przyjaciele i podobnie myślący wraz z rodzinami przenieśli się na wyspę Uznnam. Artyści ci skupili swe malarskie wysiłki na oddaniu pejzaży wyspy.

Znawca sztuki Matthias Flügge w 7 numerze Bildende Kunst z 1983 roku pisał o grupie, tak: Poszukiwania odpowiedniej formy, zgodna partycypacja w niekończącej się konfrontacji człowieka z naturą łączyła tych artystów. Dając przez lata ich przyjaźni nowe impulsy do działania. Ich świadome zwężenie motywów do bezpośrednio doświadczanego środowiska nie oznaczała utraty umiejętności artystycznych, a koncentrację na tym, co było dla nich najważniejsze.

Otto Manigk zmarł 19 sierpnia 1972 r. w Ückeritz na Uznamie. Po śmierci w 1972 roku został pochowany na cmentarzu w Ückeritz.

Urodzony w 1934 roku Oskar – syn Otto, także poszedł w ślady ojca i został malarzem, który tworzy w Ückeritz i Berlinie.