Dziołszka ze sztrachylcami

Kolejny ciekawy wiersz po śląsku. Tym razem o dosadniejszym słownictwie …

Kozoł sztrachycle sprzedować ij fater;
w rzici mioł, że na placu boł wiater.
Mogła do dom wrócić dopiyro,
jak na jabola łojcowi uzbiyro…

Sztrachycle niesła w mantlu ze skóry,
kaj mioła dziury, wygryzione bez szczury.
Widok tyn boł pierońsko ponury;
jak siwe, po burzy – na niebie chmury!

Niymiłosiernie wtedy piździało,
wszyndzie wiało, z gulika śmierdziało!
Lazła po bosoku, niy mioła tyż mycki,
z zimna sine mioła niydojrzałe cycki.

Nikt jednak niy chcioł sztrachycli pozyskać,
a śniyg zaczoł z wichrym jeszcze barzij “tryskać”.
I tak dziołszka nic niy sprzedała,
i skuli tego do dom wrócić sie bała…

Wykamano była, bo nic niy jadła,
besto ze zmynczynio na zolu przysiadła!
Zimno ij boło, besto sie skuliła,
aby sie łogrzoć strachycle spoliła!

I jak sztrachycle sie dziołszcze skończyły,
na zot ze zimna zamarzły ij żyły!
Strzimała jeszcze ino pora godzin;
umarła w nocy, w przeddzień urodzin!

Jak kedyś łoboczycz jakoś dziywucha,
co sztrachycle sprzedowo w zawiyrucha,
kup łod nij łoroz sztrachycle wszyskie,
by łojciec łod nij nacieszoł sie piwskiym!